Selenit

siarczany

jednoskośny

CaSO4·2H2O

2 w skali Mohsa

2,2 do 2,4 g/cm3

doskonała lub dobra

bezbarwna lub biała

perłowy lub szklisty

Kryształy selenitu wykazują różnorodne przekroje, ale najczęstsze są kryształy tabelaryczne, pryzmatyczne lub iglaste, często bez niedoskonałości i wtrąceń, bliźniacze kryształy są powszechne i często spotykane; występuje w połączeniu z innymi minerałami, takimi jak rudy miedzi, siarka i siarczki, srebro, rudy żelaza, węgiel, kalcyt, dolomit, wapień i opal; można go spotkać najczęściej na terenie Ameryki Północnej i Europy; w Polsce może występować w dolinie Nidy, Lubinie, Dobrzyniu nad Wisłą, Chodzieży koło Piły

Kryształy selenitu mogą być bardzo różnorodnej geometrii, ponieważ minerał ten posiada dużo swoich odmian, które różnią się między innymi budową kryształów; jest to minerał z grupy siarczanów; charakteryzuje się perłowym lub szklistym połyskiem, muszlowym przełamem; łupliwość w jedną stronę wykazuje doskonałą lecz w dwie strony już tylko dobrą; jest wykorzystywany do produkcji przyrządów optycznych, jako kamienie kolekcjonerskie ( szczególnie te o dużym stopniu przezroczystości) oraz jako materiał rzeźbiarski

Nazwa tego minerału pochodzi od starogreckich słów selḗnē (księżyc) oraz líthos (kamień); od zawsze zwany był „księżycowym kamieniem” ponieważ światło, które przez niego przechodzi odznacza się charakterystycznym miękkim blaskiem, w przeszłości służył między innymi do wyrobu szyb, które osiągały duże ceny; największy kryształ tego minerału znaleziono w Meksyku, w kopalni Naica, miał 12 metrów długości i wagę 55 ton; jest bardzo podatny na wodę, w której się rozpuszcza; starożytne wierzenia definiują selenit jako kamień bogini Seleny, jasnej i anielskiej opiekunki Księżyca, która co noc przemierza niebo w swoim srebrzystym rydwanie; w starożytnym Rzymie selenit był cenionym minerałem; Pliniusz Starszy podkreślał zalety tego minerału, który można było pociąć na cienkie warstwy, przez które przechodziło światło o charakterystycznej miękkiej poświacie, podobnej do światła księżyca; czasami podczas igrzysk odbywających się w Circus Maximus na piasku areny rozsypywano bardzo drobne kryształki selenitu, aby upiększyć widowisko i dodać blasku; kawałki selenitu umieszczano wtedy także w kostkach drogowych jako elementy odblaskowe, czyli „kocie oczy”, jak je dziś nazywamy